М.Ибука «Үч жаштан кийин кеч» китебинен үзүндү

Баланы көбүрөк колго алыныз (80 бет )

Бала ызаланганда апасы колуна алат,ал ыйлаганын токтотуп, күлө баштайт: мындай жагдай кимдерге гана тааныш эмес, ар бир ата-эне мындай абалды жүздөгөн жолу башынан өткөргөн. Бирок салттуу акылмандык бала ыйлаган сайын, колго ала берүүнү туура көрбөйт, анткени бала өз калоосун ыйдын жардамы менен аткарганга көнүп калышы мүмкүн. Аны кандай алаксытпа, колуңа алмайын, соронбойт-деп ата-энелерди коркутушат. Бул ушундайбы? Бул өз баласына ашыкча ыксыз эле үзүлүп түшө берүүгө карата эскертүү катары кабылданса, мен макул болушум мүмкүн. Бирок муну сөзмө-сөз түшүнүүгө таптакыр каршымын. Мен баланы мүмкүн болушунча көбүрөөк колгоо алуу керек деп эсептейм.

Өзүн билдирүүнүн башка жолун билбеген наристе үчүн ыйлоо-өзүнө көңүл бурдуруунун бирден-бир каражаты болуп саналат. Ал ыйлап жатса, бул анын бир нерсени өтүнүп жаткандыгын түшүндүрөт, анын өтүнүчүн жоопсуз калтыруу башынан баштап аны баарлашуудан куру калтыруу дегендикке жатат.

Жүйөлүү маани,эне менен баланын баарлашуусу,өзгөчө тактилдик баарлашуу анын акыл жактан өнүгүшү үчүн өтө маанилүү экендигин далилдөөдө.

Мен мүмкүн болушунча балдарды колгоо алууну колдойм. Анктени ар бир балада ата-энеси менен жетиштүү өлчөмдө, тикеден-тике байланыш болсун, дал ушул фактор жардамын аябаган,жакшы адамдын калыптанышына түрткү болорун көрүп турам.

https://www.facebook.com/roza.knigifonda/